Ben ilkokuldayken bi tane çocuk vardı, Hasan. Ama konu Hasan değil. Uğur.
Uğur benim sevdiğim çocuklardandı. O zamanlar kız-erkek düşmanlığının olduğu dönemlermiş demek ki. Uğur hiç pislik pislik davranmazdı kızlara.
"Ama Uğur hayatı boyunca işine yarayacak bir bilgiyi çok erken yaşta öğrenecekti!"
O gün türkçe dersinde Uğur diğer çocuklarla zibidilik yapıyor, gülüyordu. Konunun ne olduğunu söylemeyeceğim. Çünkü birazdan yaptığımı anlatacağım davranışı yapmış olmaktan dolayı çok utanıyorum.
Uğur arkadaşlarıyla şakalaşıyor, sırf bana iyilik olsun diye konuyu bana da izah ediyordu. Ve ben ne yaptım?
UĞUR'U GİDİP ÖĞRETMENE ŞİKAYET ETTİM!!!!
Ben kaltak değilim de kimler kaltak a dostlar? Çocuk bana sevecenlik göstersin, aslında hiç anlatması gerekmezken anlatsın. Ben? Ben çok ayıııp diye gidip öğretmene söyleyeyim! Hiçbir nedeni yokken hem de. Biz kendi kendimize çalışıyorduk, öğretmen de gazete okuyordu halbuki. Neden yaptığımı inanın bilmiyorum. Ama bir şey söyleyeyim, öğretmenin yanına gider gitmez söylemiş olduğumdan dolayı pişman olmuştum ama o saatten sonra değiştiremezdim.
Neyse, bu zamana kadar, bahsettiğim olayı zaman zaman hatırlıyor ve "neden yaptın ceren? neden? neden?" diyen iç sesime cevaplar veriyordum: "ona bir kötülük yaptım ama bu ona hayatı boyunca ders oldu. aslında ona iyilik yaptım."
(buradan bir sürü mesaj çıkarılır aslında da şimdilik ben bunu tercih ettim)
Seneler sonra bugün, ben Uğur'u bir topluca çekilmiş ilkokul fotoğrafımız altında buluverdim.
Görünüşe bakılırsa Uğur hiç düzelmemiş. Hiç ders almış biri gibi durmuyor. Ama beni affetti mi, affetti. Ben kendi ekmeğime bakarım aga!
hoho =)
